Rekultywacja wyrobisk.

             Największą ilość odpadów pogórniczych wykorzystuje się w procesie rekultywacji wyrobisk odkrywkowych po wyeksploatowanych kruszywach. Jest to realizacja programu Wojewody Lubelskiego z 1994 roku zakładającego wykorzystanie skał powęglowych oraz pyłów dymnicowych do rekultywacji.
Roboty rekultywacyjne rozpoczyna się od przygotowania wyrobiska, tj. od niwelacji dna oraz zabezpieczenia nadkładu, który będzie wykorzystany do obudowy biologicznej wyrobiska.
Następnie sukcesywnie niweluje się wyrobisko odpadami i dokładnie zagęszcza. Po zakończeniu tego etapu formuje się nieduże wzniesienie, tak aby umożliwić spływ wód opadowych z rekultywowanego terenu. Ostatnim etapem rekultywacji jest obudowa biologiczna ukształtowanej powierzchni polegająca na przykryciu skał masami ziemnymi o miąższości ok. 0,5 m, przeprowadzeniu zabiegów agrotechnicznych oraz zagospodarowaniu w kierunku darniowym lub zadrzewieniowym. Dobór sadzonek zgodny jest z drzewostanem rosnącym w najbliższym otoczeniu.
           Poniżej przedstawiono rekultywację z wykorzystaniem odpadów górniczych wyrobiska popiaskowego we wsi Albertów i na gruntach wsi Wesołówka w gm. Puchaczów oraz Czułczyce gm. Sawin, gdzie zastosowano tradycyjną metodę rekultywacyjną z zastosowaniem ziemi do okrycia odpadów.

          W przypadku przeznaczenia gruntu na użytek zielony można stosować tzw. rekultywację bezglebową - zgodnie z rozp. MŚ z dnia 21 marca 2006 r. w sprawie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów poza instalacjami i urządzeniami. Odpady pogórnicze są bardzo dobrym materiałem do bezglebowej rekultywacji biologicznej. Przy prowadzeniu takiej rekultywacji należy dodatkowo nawieźć powierzchnię substancjami mineralnymi zawierającymi azot i fosfor.